Avui és el dia.

Avui és el dia.
"Sing, sing at the top of your voice, Love without fear in your heart. Feel, feel like you still have a choice...If we all light up we can scare away the dark"

viernes, 31 de mayo de 2013

AMB CONEIXEMENT DE CAUSA... by Aru

Anava a escriure sobre mi. Sobre els meus mals un altre cop.
Però...fa un dia tan raro, i la gent es comporta de manera tan extranya a vegades... i passen unes coses...
M´han dit d´un noi de 30 i pico tacos que va morir la semana pasada d´un atac de cor. És el segon cas que conec en 10 dies.
M´han dit que hi ha una noia a El salvador embarassada d´un nen sense cervell... i que no pot abortar perquè és un crim, penalitzat, allà, amb 50 anys de pressó.
M´han dit que no hi haurà estiu...aquest estiu. I encara no ens adonem que entre tots ens estem carregant el NOSTRE planeta.
M´han dit..."No t´operis nena eh!"· "ui...no...pasar pel quiròfan????" " "I ja n´estàs segura?"
Aviam... siusplau. Primer:... que encara ni m´han cridat!! Estic en llista d´espera!
Segon:
A vegades no em puc posar els mitjons. No puc. No arribo als peus.
A vegades no em puc aixecar del llit sense fer 25 postures abans...i anar provant quina NO em fa mal.
Durant 1 mes sencer no podía fer un àpat sencer asseguda a la taula... perquè la cama se´m carregava. I plorava de dolor mentre menjava.
El dia 31 de desembre..a les 7 de la tarda estaba a Urgències, on vaig arribar després de caminar 30 minuts... i l´ambulatori està a 10 minuts de casa eh... Vaig anar a que em punxéssin per poder tenir el sopar de fí d´any en pau. Asseguda en una taula.
M´he quedat enganxada fent teatre, baixant les escales de casa... He arrossegat la cama i caminat coixa. Si somio per la nit i em moc... em despertó de dolor. Ahir em vaig punxar un calmant pel matí i a la tarda em van insertar Ozó. 4 punxades...que deu ni dó quin mal. Aquest matí m´he començat a punxar cortisona...

Va a èpoques. No és sempre. Però de vegades és així.

Si algú ha passat per això i pensa que NO m´hauria d´operar (en el cas que algún dia em toqui eh, que aquesta és una altre!)... que m´ho digui i escoltaré les seves raons amb interés.
Els altres...els que no sabeu el què és... Siusplau... NO EM DIEU QUE NO M´OPERI.
Gràcies

jueves, 30 de mayo de 2013

HE SOMIAT QUE VOLAVA... I NO PUC NI CAMINAR ...by Aru

Vaig caminant pel carrer..i de repent, com qui no vol la cosa, m´impulso lleugerament cap a dalt... i m´enlairo. I volo. I passo caminant per sobre l´aire... entre els arbres... i quan noto que estic tornant a baixar moc una mica les cames, molt poquet, i torno a anar cap a dalt. I segueixo voltant entre les cases, per sobre dels altres, no gaire alt...només una mica. I és relaxant. I quan vull baixar... baixo. Simplement...caic poc a poc. (Com a Mary Poppins en aquella escena que prenen el tè al sostre. Us enrecordeu? )
Penso que em vull enlairar... i m´enlairo. I quan vull tornar a baix... baixo.
A vegades passo  entre els arbres del carrer de casa la mama, a vegades pel mig de la Diagonal. Avui... era pels voltants d´una casa de pagès. Feia sol i hi havia gent dinant a una taula a fora. Familia, amics... tothom estaba tranquil i somreia.
Abans el tenia molt sovint aquest somni. Molt. I el disfrutava i m´ho passava bé. Era molt guai somiar això. Ara feia molt de temps que no ho somiava. Potser feia un any i pico o 2. Potser més.
Avui he tornat a somiar que volava... i quan he obert els ulls he somrigut.
Al cap de 20 minuts estava asseguda a terra intentant posar-me els mitjons... i no podia.
Puto lumbago. Puta realitat..
Després de trucar al CAP i que fóssin uns bordes de la òstia... he decidit anar-me´n d´Urgències.
Però abans, asseguda a terra mateix, he enviat aquest mail al CAP les Corts:


"Bon dia
Vinc al CAP Les Corts desde que tenia 10 anys. Ara en tinc 32.
Et despertes un dia com avui amb un atac de lumbago...i truques, perque no estàs segura si obren a les 8 o a les 9.
T´agafa el telefon la noia antipàtica... Un altre cop.
"SI ESTEM OBERTS???? Sí, CLAR. OBERTS ESTEM DESDE LES 8,EH" 
Et contesta amb to desagradable i condescendent.
He treballat molt de temps d atenció al públic. Un dels pocs requisits necessaris...és ser amable. Ser una ajuda.
A tots ens paguen poc,i ens han tret pagues dobles. (Menteixo. Jo no n´he tingut mai)
Jo també faig més hores que un rellotge.
Hi ha molta gent titulada i sense feina que agafarien el telefon i dirien" Bon dia" amb un somriure.
No és gaire difícil."
 
El metge d´Urgències em punxa un calmant i em diu que m´hauria de punxar també diazepan (ja ho sé ja, tinc experiencia) però que llavors me´n hauria d´anar a casa a dormir.
 
Potser seria lo millor... aviam si puc tornar a volar.
;-)

Que eso de crecer iba en serio... BY LAIA


Ayer una amiga me pasó una fotografía por mail, de hará unos 5 o 6 años. Pensé que cuánto tiempo y qué vaya pintas... y que ¡qué jovenes!. Cuando en las fotos empiezas a decir ¡qué joven!, en lugar de ¡qué pequeña! es que te has hecho mayor, ¿no?.
Será eso... Cuando tus amigas empiezan a tener hijos y comenzamos a meternos en otra generación, cuando vas acumulando pasado... y miras para atrás y piensas "¡coño, ¿en serio hace tanto tiempo?!". 
 
Cuando tus primos cumplen uno más y tú piensas "¡qué mayores!". 
 
Qué miedo, empezamos a parecernos a esas tías de película que te paran en la calle y te pellizcan la mejilla mientras dicen: "oiiiii... por dioss... pero esta niña es... es esa renacuaja que jugaba medio desnuda por el jardín... pero qué cosa más guapaaaaaa ai por diossss si es una mujercitaaaaa". Esas que les darías una ostia vamos, o mejor dicho... un pellizco como el que te dan ellas pero multiplicado por diez, ... ¡cago en dios, qué rabia de mujer!.
 
El otro día en el centro dónde hago Pilates me encontré a Elise, mi profesora de ballet (mi profesora de ballet de la prehistoria).

- Elise, por cierto, ¿sabes dónde está el aula de Pilates?
- Sí claro, es arriba, en el estudio, ... en el mismo sitio dónde dábamos clase.
 
La miré sorprendida y le pregunté si estaba de broma.  
- Elise... ¡hace veinte años!. - Nos reímos.
 
Lo dije y me asusté. ¿20 años?. Joder. Perdón, que me estoy quedando a gusto en esta entrada pero es que esto del tiempo es muy jodido. 
 
...
 
Y vigilamos con los dulces, y las resacas son peores... 
Y vamos con cuidado con el sol y las patas de gallo...
Y damos consejos a nuestras primas pequeñas, para que no la caguen allí mismo dónde todas... 

Que sí, que eso de crecer iba en serio, vaya... 
 
ASÍ QUE... 
 
CARPE DIEM A SACOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
 
jajajajajajajajajjajajaj ;)

Que estamos madurando y eso nos sirve para poder decidir MÁS en nuestra vida, para poder tolerar MENOS en cuanto a tonterías... que las justas vamos... QUE LO BUENO BIEN CERQUITA Y LA MALO NI EN PINTURA. Que se queden aquellas personas que nos cuidan y nos sientan bien y las que nos lo ponen difícil o no se lo curran "aire, que vol dir vent". 

"Que ya me cansé de vivir improvisando para ti" leñeeeeee  (es un "ti" general, pero yo ya me entiendo).
 
¡Ah! y otra cosa aprovecho para decir, ya que me han dado el "micro" ;) Que hay algunos que se creen que vamos a estar ahí bebiendo los vientos eternamente... PUÉS NO. Que tontitas un poco, pero gilipollas de remate tampoco.

Que si el tren no avanza yo me bajo, pero pillo otro eh!

¡A PILLAR MUCHOS TRENES!
 
Que como ya hemos dicho hoy en otro lugar, aunque el tiempo no acompaña la primavera se lleva en el corazón.
 
 

jueves, 16 de mayo de 2013

Only you a l'habitació... BY LAIA



Busco a l'spoty una cançó que em vingui de gust escoltar. Que hi ha dies en que fins i tot això costa... i et posaries alguna cosa com molt xunga i depriment i saps que no et convé, que el que has de trobar és un rollete ben animat, ... però que et dóna tres patades ara mateix.
Total, trobo en la llista de les meves preferides "Only you", de Yazoo. I me'n recordo i la poso. Play. I estic a la seva habitació, tinc 18 anys i és agost. Se'm dibuixa un somriure a la cara viatjant a la Calella de fa uns anys... perquè és inevitable... És fosc, és de nit, però no sé ben bé quina hora deu ser... entra claror per la finestra (llum d'algun fanal potser). I la cançó sona per casualitat, té la ràdio engegada. 

L'habitació aquella a la que arribaves després de baixar unes escales, que feia olor a... com de fet feia olor a marihuana, no cal dir-ho de cap altra forma ara ja a aquestes altures. Aquella habitació on em vaig posar per primer cop uns cascos de DJ. Que fort... quants record, una cançó. I aquells pantalons de pota d'elefant de color blau gastat, el top de l'Aina amb l'esquena descoberta, ... els cabells tenyits de Henna... Ell que em veu després de 2 o 3 dies, en que vaig fer una visita fugaç a Barcelona. 
 
- Hola!... - I s'acosta amb la cara il·luminada i m'agafa de la cintura. - Que vermells! Que guapa!. 
- Hola guapo... 

Cuando no salen las palabras... BY LAIA

Si no me lo dices... yo no lo sé. 
 
Cuando somos nosotros los que intentamos comprender al que tenemos enfrente, cuando le preguntamos ¿qué te pasa?, cuéntame... dímelo... Nos parece que sería tan fácil que desembuchara y se quedara más tranquilo, nos parece que podríamos ayudarle, si la comunicación (otra vez la comunicación, sí señor), fluyera...
 
A veces, a las palabras, les cuesta salir; otras veces salen transformadas en palabras distintas, se deforman por el camino, ... y el resultado suele ser bastante decepcionante. 

Pero al día siguiente es el de enfrente el que nos pregunta, el que nos sonsaca, el que intenta ayudarnos y absorber cual esponja lo que estemos dispuestos a contarle. Y queremos... pero no podemos. 

Y le miramos a los ojos, ... con ganas de decírselo... con ganas de que entienda sin que tengamos que hacerlo. 
 
A veces la rabia nos bloquea, a veces es la tristeza.
A veces, si lo contáramos, podría salir todo mucho mejor. 
 
Con lo bonito que es escribir entradas "con ganas de todo"... hoy no hay demasiadas.
 
"pero no me hagas caso, lo que me pasa es que este mundo no lo entiendo"
 
 
 

domingo, 12 de mayo de 2013

Antes de despegar... BY LAIA


Aeropuerto de Alicante, 20.53 h. Tendría que estar ya volando como un pájaro a estas horas pero salimos con una hora de retraso. Estoy sola. Me dispongo a sacar a mi madame Bovary de la maeta cuando recuerdo, ¡mierda!, que la he dejado en el maletero de mi querida concu. Toca't els ous. Esto sí que da mucha rabia porque si almenos tienes un libro como que el tiempo este tonto se te hace mucho más llevadero. Así que me refugio en mi blog y hago un poco de reposición mental de las instantaneas del finde. Imágenes que se proyectan en el interior mis párpados cada vez que cierro los ojos y sonrío. Una, otra, clic...clac. María saliendo del coche y moviendo los brazos efusivamente. Ester pidiendo el primer tequila y yo diciéndole que si se va a beber un tequila sin mi, ¿perdona?. La ostra sin ostra. El mercado, el ambiente... los chicos de Cuenca. El americano incansable, las cañas... El camarero guapo, el chico de los piropos encantadores (aunque aguantes el marco de las puertas)mis pies saliendo de las chanclas de María... las niñas, Pilar (por fin :) ), el pijama-vestido de la primera noche, mi siesta en la playa a las 4 de la mañana, ... Las tostadas con jamón y el zumo de buenos días, el Jaggermaster con Aitana (ven que vamos a tomar tú y yo un chupito), las super cañas de ayer con Maki... y las risas con Zaida (después de la búsqueda del aguacate entre el paté). Me parto.
Mi primer baño de la temporada, esta mañana.

Gracias María, te quiero y ha sido genial venir a conocer tu casa y tu gente, y me he sentido como si fuesen mías también. Gracias Ester por cuidarme... y seguirme... hasta nuevo relevo. Lo dicho, que cuando hay feeling... sobran palabras.

Niñas un placer conoceros a todas.

... ¡VOLVERÉ! ... pero nos vemos antes en "El Cera".

MOLTS PETONS.

Ves... ya queda menos para volar.

viernes, 10 de mayo de 2013

NEVA DAVANT LA MEVA FINESTRA by Aru

Anava a dir que avui plou, i no sembla que sigui divendres. Ni que sigui 10 de maig.
Que no fa fred...però ens abriguem una mica, perquè... és tan gris el cel!
Que avui... podría ser un gran dia, però no crec que ho sigui, la veritat.
Que m´asseuré  a mirar una peli , mig enfonsada en aquell sofà que vaig dir "Ara, quan tinguem pasta, en comprarem un altre". Fa casi 3 anys que ho vaig dir.
Que estic una mica cansada.

Però he mirat per la finestra... i semblava que nevés. No podía ser.
M´he apropat i he vist que eren les floretes dels arbres d´aquí , del carrer Aragó. No sé quin arbres són, però tenen floretes molt petites, d´aquestes que no pesen gens, que sembla que siguin...de paper.
I s´enlairen molt molt a dalt.
Jo estic en un quart pis... i les veig que segueixen enlairant-se.


I he pensat que  avui era un dia preciós.
Que avui em puc posar dins dels "charcos" (ho sento, ningú diu tolls) perquè porto les botes d´aigua.
Que estic cansadeta... però tampoc tant. Tenint en compte que ahir a les 3 ballava com una boja.
Que avui... estic davant l´ordenador mirant quines pel.lícules del festival de Cannes ens poden interesar, i... què carai, és una feina bastant guai.
Que la Laia té ganes de moltes coses... i jo, tot i estar avui una mica desganada... També en tinc! d´estiu  i de terracetes i de concerts en directe i a l´aire lliure.
Que avui... les meves jefes han preparat un picoteo molt bò, perquè... ens ho mereixem.
I de repent... potser sí que sembla divendres.

GANAS... BY LAIA


 
De leer, de pasear, de comer bien, de relajarme, de hacer la siesta,... de respirar. 

De leer a media tarde, de comer bien en compañía, de relajarme y no pensar en nada, de hacer la siesta un lunes... de respirar aire puro. 

De leer con la luz del atardecer, sentada en un porche frente al mar, de terminar esos libros que ya pesan, de empezar los que se acumulan en la mesita, de encontrar un párrafo que vale la pena y compartirlo con alguien.  
De pasear por un sendero con el sol que que filtra entre las hojas de los árboles, encontrar una piedra y darle golpecitos con el pie... y pasársela a quien va delante de ti...o detrás. De jugar. De oler las flores que te encuentras, de morder una hierba recordando cuando lo hacías estando de campamentos... hace años. De subir una colina y cansarse y  tener agujetas al día siguiente, de haber hecho algo bueno. 
De comer bien y probar cosas nuevas y descubrir sabores, y repetir los que ya sabemos que nos gustan, las recetas de siempre que nunca fallan, el pastel de chocolate de mamá, las croquetas de la la abuela... esas patatas fritas sin presencia pero inigualables de sabor... el caldo o los macarrones de la "iaia". 
De relajarme, de no pensar en nada, de no tener horarios... y descansar y desconectar... y poder hacer la siesta un lunes, o un martes, ... o cuando no toca (después de desayunar, después de la ducha, antes de comer... o antes de cenar...). Y despertarse y salir descalzos... y respirar aire puro... y estirar los brazos y mirarse y sonreir... 

Ganas de tiempo sin tiempos.
DE VIVIR.
Ganas de vacaciones. 
Ganas de todo... o como dice Sabina "ganas de nada menos de ti". 

Feliz mes de mayo, se acerca el verano. 

El senyor de les olives... BY LAIA

Ahir vaig anar a comprar olives a la paradeta del mercat d'Hostafrancs, aquella petiteta del senyor tan simpàtic... Vaig passar per davant un parell de cops abans d'aturar-m'hi perquè volia estar segura de que era aquella... com que no el veia per enlloc, al senyor simpàtic... Al final vaig demanar 4 "banderillas" d'aquelles tan bones, amb "boquerón", amb 2 "boqueróns" de fet!. Mmmmmh que boníssimes per Déu!. I jo anava mirant al noi aquell una mica estranyada, la parada és molt petita i el senyor que normalment m'atenia no podia estar amagat per cap racó... però no m'agradava i no volia acceptar que no hi era.
 
- Aquestes són molt bones... - em diu.
- Sí, si ja ho sé... - vaig dir-li amb cara de resignació - si vinc molt, el que passa és que normalment hi ha un senyor més gran...
- Ah sí... Doncs jo no t'havia vist... I hi sóc des de Sant Jordi. Tots els matins!
- No, és que pel matí no vinc mai - vaig fer cara de "ai quina pena, que tu no em coneixes ni saps els meus hàbits... ara haurem de començar des del principi la relació amb el "olivero". Quina mandra... - Ja no hi és?, el senyor d'abans?
- No
 
Jo vaig fer cara de pena. No s'hauria mort, no?!. No era tan gran!. 
- Ara porta la parada de fruita d'aquí davant... 
- Ah... vale... - em vaig girar i el vaig veure, allà carregant caixes amunt i avall...
 
El noi nou, que pobre no m'ha fet res però no m'agrada tant com el senyor d'abans, em va atendre bé, em va donar un "bonoliva" on anirem fent creus cada cop que hi vagi, em va dir, i em faran un descompte... No sé, no l'escoltava gaire... Jo volia el meu amic!. 
Em va cobrar per unes "morades" i les 4 banderillas molt més del que em cobrava el senyor aquell tan entranyable que em recordava a l'avi.. i que quan li donava les gràcies em somreia i em deia: "tu les tens totes". 
 
No crec que hi torni. Potser, però, començo a anar al mercat a comprar fruita, encara que és més cara que al paqui del costat de casa... 
 
I així podrem seguir dient allò que sempre es diu somrient i que no sap gaire gent (només aquell senyor i l'avi Vicenç)... 
 
de...
 
- moltes gràcies
- tu les tens totes
- les que vostè em veu...
 
I aquí sempre m'encallo i no sé com segueix. Ja dic, que no queda gaire gent que sàpiga aquestes coses.

miércoles, 8 de mayo de 2013

¡OH ABANDONADO!... y la historia de las RuRu's y la tarjeta de empresa. BY LAIA

Pensava que tinc el blog molt abandonat així que aquí estic, "de vuelta a las andadas", i pensant en aquest tema he recordat aquella poesia de Neruda... us la deixo perquè si no la coneixeu l'heu de llegir.
Però, com que és primavera al blog de les RuRu's (Aruna i Laia) i no us vull deixar amb gust amarg, us explicaré, a continuació de la cançó desesperada, una història divertida que l'altre dia recordava amb l'Aina... (espero que el papi no corri per aquí, que no sé si li farà gaire gràcia a ell). La historia la contaré en castellano para que nos podamos reir todos.

LA CANCIÓN DESESPERADA
EMERGE tu recuerdo de la noche en que estoy. 
El río anuda al mar su lamento obstinado.

Abandonado como los muelles en el alba. 
Es la hora de partir, oh abandonado!

Sobre mi corazón llueven frías corolas. 
Oh sentina de escombros, feroz cueva de náufragos!

En ti se acumularon las guerras y los vuelos. 
De ti alzaron las alas los pájaros del canto.

Todo te lo tragaste, como la lejanía.
Como el mar, como el tiempo. Todo en ti fue 
naufragio!

Era la alegre hora del asalto y el beso. 
La hora del estupor que ardía como un faro.

Ansiedad de piloto, furia de buzo ciego,
turbia embriaguez de amor, todo en ti fue naufragio!

En la infancia de niebla mi alma alada y herida. 
Descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Te ceñiste al dolor, te agarraste al deseo. 
Te tumbó la tristeza, todo en ti fue naufragio!

Hice retroceder la muralla de sombra,
anduve más allá del deseo y del acto.

Oh carne, carne mía, mujer que amé y perdí, 
a ti en esta hora húmeda, evoco y hago canto.

Como un vaso albergaste la infinita ternura,
y el infinito olvido te trizó como a un vaso.

Era la negra, negra soledad de las islas,
y allí, mujer de amor, me acogieron tus brazos.

Era la sed y el hambre, y tú fuiste la fruta. 
Era el duelo y las ruinas, y tú fuiste el milagro.

Ah mujer, no sé cómo pudiste contenerme
en la tierra de tu alma, y en la cruz de tus brazos!

Mi deseo de ti fue el más terrible y corto,
el más revuelto y ebrio, el más tirante y ávido.

Cementerio de besos, aún hay fuego en tus tumbas,
aún los racimos arden picoteados de pájaros.

Oh la boca mordida, oh los besados miembros,
oh los hambrientos dientes, oh los cuerpos trenzados.

Oh la cópula loca de esperanza y esfuerzo
en que nos anudamos y nos desesperamos.

Y la ternura, leve como el agua y la harina. 
Y la palabra apenas comenzada en los labios.

Ése fue mi destino y en él viajó mi anhelo,
y en él cayó mi anhelo, todo en ti fue naufragio!

Oh sentina de escombros, en ti todo caía, 
qué dolor no exprimiste, qué olas no te ahogaron.

De tumbo en tumbo aún llameaste y cantaste
de pie como un marino en la proa de un barco.

Aún floreciste en cantos, aún rompiste en corrientes. 
Oh sentina de escombros, pozo abierto y amargo.

Pálido buzo ciego, desventurado hondero, 
descubridor perdido, todo en ti fue naufragio!

Es la hora de partir, la dura y fría hora
que la noche sujeta a todo horario.

El cinturón ruidoso del mar ciñe la costa. 
Surgen frías estrellas, emigran negros pájaros.

Abandonado como los muelles en el alba. 
Sólo la sombra trémula se retuerce en mis manos.

Ah más allá de todo. Ah más allá de todo.
Es la hora de partir. Oh abandonado!

 
Y AHORA LA HISTORIA DE LAS RURU'S Y LA TARJETA DE EMPRESA: 
 
Resulta que hará unos cinco años más o menos nos fuímos a pasar unos días a Calella de Palafrugell las tres hermanas. Yo para esa época llevaba el super "forfi" azul de mi abuela; era antiguo pero se dejaba conducir y eso era suficiente para nosotras ese verano... Éramos jóvenes y estábamos morenas... y lo demás daba igual.
 
Cuando llevaríamos una semanita ya no teníamos un puto duro, lógico y de esperar, así que yo, resolutiva dónde las haya, me dispuse a solucionar el problema para que pudiéramos terminar nuestras vacaciones de una forma decente. Y recordé que yo trabajaba y tenía una tarjeta de empresa. (Empresa de la cual mi padre era el jefe, puntualizar cabe). Yo no soy una mujer de números, nunca he tenido ni idea de desgravaciones, irpfs ni conceptos similares y en la carrera tuve grandes problemas con "economía" y su deber y su haber. Bueno, pues eso, que yo dije, utilicemos la tarjeta y luego ya, de vuelta a casa, habiendo cobrado a finales de mes, cojo lo gastado y lo ingreso en la tarjeta de la empresa y punto pelota. Una, que es muy práctica, ¿no?.
 
Así que las tres hermanas arruinadas se fueron a cenar al "Salí", venga va, que pensabas tú que nos iríamos al súper y compraríamos un paquete de pasta, pues no. A cenar, a repetir, que no falte vino... y copita en el chill out. ¡Di que sí, dale gas!. Y luego, nos fuimos a las Carpas, a bailar, que era agosto y estábamos en Calella.. ¡hombre!. 
 
¡Y qué felices que éramos y como nos reíamos y cómo hacíamos amistades por dónde pasábamos!. 
 
Al día siguiente tuvimos que hacer, ahora sí, una visita al hipermercado de la rotonda de Palafrugell, para cargar la nevera para los días venideros... Agua, leche, pan,... las cosas mínimas y necesarias. Alguna cervecita para hidratarnos, pero nada exagerado; algunas olivitas que nos gustan tanto, algún heladito caería... Poco lujo, lo básico. 
 
A la vuelta al curro mi padre me llamó a su despacho y me sentó delante de él con cara de preocupación.

- Laia, ... ¿tú has estado utilizando la tarjeta de la empresa estas vacaciones?.

- mmmhh... aaa... sí... Pero ahora cuando cobre pensaba ingresarlo y ya está.
 
- No, no, ... ya está no, ... Esto es una tarjeta de empresa eh... No es tu tarjeta... 

Tenía un rostro un poco desencajado. Él... realmente... no entendía...
Yo ya era adulta hace 5 años, que no estaba hablando con una adolescente, ¿estamos?. 

- Yo pensaba que si lo volvía a ingresar no pasaba nada...
 
- Estos movimientos pasan por el gestor eh niña...
 
- Ah...
 
- Tú... Laia... por este mundo pasas flotando... como una nube... por encima de la gente, ¿no?. - Lo decía muy serio.
 
Jajajjajajajajaj, ahora me río, pero ese día no me reía nada (bueno, un poco por dentro y luego contándoselo a Thelma & Louise algo también).
- No... papa... yo gasté un dinero pero lo repongo y ya está. 
 
Entonces... sacó los tiquets. Tchan tchan... Yo intentaba mantener la compostura cuando repasaba con el dedo el concepto " 13 de agosto. 3 copas. Carpas Arena. Hora... 3.47". Y me miraba serio. Y yo me acordaba del momento y pensaba... "ostras sí, que guay". Intentaba no sonreir. 
 
Otro tiquet (cara de desconcierto absoluto). Y lee mientras me mira por el rabillo del ojo:
 
" 13 de agosto. ...
 
3 copas. Carpas Arena....
 
Hora... 4.15". 
 
...

Yo no sabía qué cara poner.
 
- Deu ni do, no? por no tener pasta vaya ritmo.  
 
Luego sacó el tiquet del super... pobre tío no entendía esto de salir y rellenar la nevera hasta los topes en lugar de coger el coche y volverse para Barcelona, o quedarse en el apartamento sin gastar, de la playa a casa y de casa a la playa, me decía.. ¿No hacía falta irse a tomar copas, no?.
 
"Tú pasas como las nubes... por encima de los demás... flotando, ¿no?."  Y hacía el gesto con la mano, de algo que pasa lentamente por encima de la cabeza, como ligero.. como agradable, ... A mi no me parecía tan malo, així tot plegat... què vols que et digui. 


 
Esta foto, es de esa noche ;)